392. Jordan Penny - Ślubny bukiet1 - Małżeństwo nie wchodzi w grę, harlekinum, Harlequin Romance

[ Pobierz całość w formacie PDF ]

PENNY JORDAN

Małżeństwo nie wchodzi w grę

PROLOG

W trakcie każdego wesela odbywającego się w Wielkiej Brytanii przychodzi taka chwila, w której panna młoda rzuca w tłum gości swój strojny ślubny bukiet. Ta spośród niezamężnych przedstawicielek płci pięknej, która zdoła go pochwycić, ma ponoć — zgodnie z tradycyjną wróżbą — jako pierwsza wyjść za mąż.

Wesele Sally i Chrisa odbywało się w niewielkim, ale sympatycznym hotelu, w którym goście — a także państwo młodzi — mogli nie tylko biesiadować i tańczyć w prze stronnej sali restauracyjnej na parterze, ale również wypoczywać w przytulnych pokojach na piętrze.

— Wiesz co, kochanie, lepiej zejdźmy już na dół, bo goście zaczną snuć domysły, dlaczego nas tak długo me ma i co też na osobności robimy — oświadczył z figlarnym uśmiechem swojej świeżo zaślubionej małżonce Chris, po dłuższej chwili spędzonej z nią sam na sam w hotelowym pokoju.

— Ech, tak mi tu z tobą dobrze, mój mężu! — westchnęła Sally.

— Mnie też dobrze z tobą, kochanie, ale goście...

— Ciii. Wiesz co, Chris? Dzisiaj jest najszczęśliwszy dzień w moim życiu!

— I w moim, kochanie — stwierdził z powagą młody małżonek, całując swoją połowicę w rękę.

— No, ale goście... - roześmiała się Sally, nie kończąc zdania.

- Właśnie. Powinnaś się im jeszcze raz pokazać w welonie i białej sukni, no i cisnąć w nich swoim ślubnym bukietem. Niech się dziewczyny biją o twoją wiązankę, niech sobie wróżą, która pierwsza wyjdzie za mąż!

- Racja, kochanie! Sama jestem ciekawa, która teraz pójdzie w moje ślady.

— No, więc chodźmy

— Idziemy!

Sally przejrzała się w dużym lustrze i trochę poprawiła na sobie efektowną ślubną suknię z białego atłasu, długą do ziemi i z trenem. Chris z atencją podał małżonce ramię. Raz jeszcze spojrzeli, sobie w oczy i obdarowali nawzajem gorącym pocałunkiem, po czym opuścili swoje przytulne ustronie.

Korytarzem pierwszego piętra doszli do szczytu schodów, by zaprezentować się z góry zgromadzonym w sali recepcyjnej gościom. Przyjęci burzliwymi oklaskami i gromkimi wiwatami, zaczęli schodzić na dół.

Na którymś z kolei stopniu panna młoda, przyzwyczajona, na co dzień do dżinsów i spódnic mini, stąpnęła jakoś niezręcznie, zaplątała się pechowo w swój tren, straciła równowagę, pociągnęła za sobą pana młodego i... Koniec końców, po kilku ostatnich stopniach — na szczęście wyłożonych miękkim i grubym dywanem — zsunęli się w pozycji siedzącej, niczym po dziecięcej zjeżdżalni!

Zjazd nie był długi ani bolesny, ale wśród gości wywołał spore poruszenie. Ktoś rzucił się w stronę Sally, żeby pomóc jej wstać, ktoś w stronę Chrisa.

Tak się złożyło, że bukiet upuszczony przez wystraszoną pannę młodą „i pokonujący samodzielnie drogę z góry na dół, uchwyciły równocześnie aż trzy pary filigranowych damskich rączek.

Mimowolnymi zdobywczyniami wróżebnej wiązanki okazały się, ku własnemu ogromnemu zdziwieniu, trzy niezamężne kobiety: Poppy — młodziutka kuzyneczka Chrisa, Star — najbliższa przyjaciółka Sally oraz Claire — druga żona jej nieżyjącego już ojca.

— Wielkie nieba, trzy śluby — wykrzyknęła Sally, gdy już stanęła na nogach i zorientowała się, co zaszło. — Ale wróżba! Aż trzy śluby nam się szykują w niedługim czasie. Poppy! Star! Claire!

Wszystkie trzy panie energicznie zaprotestowały.

— Nie!

—Nie!

—Nie!

— Przecież ja ciebie chciałam złapać, a nie twój bukiet — wyjaśniła Poppy.

— Rzuciłam się na oślep, żeby wam pomoc na tych schodach — odezwała się tonem perswazji Star.

— To czysty przypadek, że te kwiaty wpadły w ręce akurat mnie — oświadczyła Claire.

- To nie żaden przypadek, tylko zrządzenie losu — obstawała przy swoim Sally. — Powychodzicie już niedługo za mąż, moje kochane! Taka weselna wróżba zawsze się sprawdza, na sto procent.

Znowu zabrzmiała seria protestów:

- Przesąd.

- Bzdura.

- Bajka dla grzecznych dzieci.

— Zobaczymy! Przekonamy się — stwierdziła z uśmiechem panna młoda.

Weselna ceremonia trwała nadał już bez nieprzewidzianych wydarzeń. Były życzenia dla nowożeńców, toasty i uroczyste przemowy, były chóralne śpiewy zgromadzonych przy biesiadnym stole gości, były także tańce.

Wróżebny bukiet panny młodej leżał sobie spokojnie na małym stoliku ustawionym pod ścianą w kącie sali. Wszyscy o nim zapomnieli. Traf jednak chciał, że w którymś momencie znalazły się równocześnie w jego pobliżu Star, Poppy i Claire.

Wszystkie trzy, jak na komendę, najpierw zerknęły na kwiaty, a potem spojrzały po sobie.

— Dziewczyny to beznadziejny stary przesąd z tym bukietem — odezwała się Star. — Nie wiem, jak wy, ale ja me mam najmniejszego zamiaru wychodzić za mąż, mogę wam to uroczyście przysiąc! Małżeństwo mnie nie interesuje, bo to skostniały przeżytek. W dzisiejszych czasach liczy się przede wszystkim kariera.

— Ja także, broń Boże, nie wybieram się do ślubu — stwierdziła z przekonaniem Claire. — Wolę być młodą wdową niż podstarzałą mężatką. W moim przypadku małżeństwo nie wchodzi w grę!

— Och, ani w moim - oświadczyła z westchnieniem Poppy. — Skoro Chris związał się małżeńską przysięgą z inną kobietą, to ja... -  Umilkła na moment i pociągnęła noskiem, jakby za chwilę miała się rozpłakać. — To ja już nigdy się nie zakocham - dokończyła zdesperowana.

— Wypijmy za naszą wolność — zaproponowała Star, sięgając po zapomnianą butelkę szampana, która stała na stoliku obok bukietu i najwyraźniej czekała na otwarcie.

— Wypijmy — skwapliwie podchwyciła propozycję Claire, ustawiając szeregiem trzy kielichy.

— Skoro Chris już się związał z inną kobietą, to wypijmy — z rezygnacją zgodziła, się Poppy.

— Precz z przesądami!

— Nigdy za mąż!

— Precz z małżeństwem!

— Niech żyje wolność!

— Niech żyje!

— Niech Żyje!

Trzy kielichy, dzierżone przez trzy damskie dłonie, uniosły się do góry i z lekkim brzękiem szkła stuknęły o siebie. Anty małżeński pakt został przypieczętowany, anty ślubna koalicja została zawarta.

ROZDZIAŁ PIERWSZY

Wesele się skończyło, goście w większości rozeszli się do domów. Jedynie mała grupka najbliższych krewnych i przyjaciół państwa młodych biesiadowała jeszcze w opustoszałej hotelowej restauracji.

Nasza mała Sally miała ślub, co się zowie, po prostu wspaniały - pomyślała Claire Marshall, przypominając sobie przebieg uroczystości. Wielka szkoda, że jej ojciec nie dożył tego cudownego dnia.

Ojciec Sally, John Marshall, nie żył już od przeszło dwu lat. Claire była jego drugą żoną; ta pierwsza, Paula, zmarła tuż po przyjściu na świat Sally, w wyniku jakichś komplikacji poporodowych.

Claire owdowiała bardzo wcześnie, jeszcze przed ukończeniem trzydziestego drugiego roku życia, w chwili ślubu pasierbicy była, więc młodą, trzydziestoczteroletnią zaledwie kobietą. Sally bardzo często ostatnimi czasy, odkąd sama zdecydowała się wyjść za mąż za Chrisa podsuwała jej myśl o ułożeniu sobie życia u boku jakiegoś nowego partnera. Claire nieodmiennie jednak pomysł powtórnego zamążpójścia odrzucała. Za każdym razem powtarzała przybranej córce, że drugiego tak wspaniałego, troskliwego, czułego, kochającego męża, jak John, z całą pewnością nie znajdzie, więc nie powinna kusić losu i szukać.

— Cudowny ślub miała nasza Sally, prawda?

To Star, najbliższa przyjaciółka panny młodej, wytrąciła Claire z zamyślenia, podchodząc do niej w towarzystwie Poppy i wypowiadając głośno te słowa.

— Szczęściara z niej - westchnęła z melancholią Poppy, nieutulona w żalu kuzynka pana młodego.

Claire pokiwała potakująco głową. Wiedziała od Sally, że Poppy jest od lat beznadziejnie, bez wzajemności zakochana w Chrisie.

- Ale ja nigdy nie wyjdę za mąż, nigdy, przenigdy - ze łzami w oczach powtórzyła złożone już wcześniej zapewnienie Poppy.

- Ani się nie zakocham!

- Ani ja! Nie mam zamiaru potem przez całe życie usługiwać mężowi i dzieciom, wolę zrobić karierę zawodową i żyć samodzielnie, na własny rachunek — stwierdziła Star. — Przede wszystkim kariera, tak sobie zawsze myślę. I liczę w życiu wyłącznie na siebie, na nikogo więcej.

— Ja też — chlipnęła solidarnie Poppy.

— Och, uważajcie dziewczyny, żebyście się przypadkiem nie przeliczyły! — pół żartem, pół serio przestrzegła Claire dwie zbuntowane przeciw małżeństwu młode panny. — Przecież według tej wróżby ze ślubną wiązanką obydwie powinnyście w najbliższym czasie...

— Chwileczkę, przecież równocześnie wszystkie trzy dotknęłyśmy ślubnego bukietu, upuszczonego przez Sally. Ty też - przerwała jej Star.

— Właśnie, ty też — powtórzyła jak echo Poppy.

Claire roześmiała się.

— Dziewczyny, ja to zupełnie co innego — wyjaśniła swoim rozmówczyniom. — Ja przecież jestem wdową, miałam już męża, brałam już ślub. W moim przypadku małżeństwo naprawdę nie wchodzi w grę, ja się tutaj nie liczę.

— Liczysz się, liczysz — zaoponowała Star. — Zobaczysz, jeszcze tak się wszystko ułoży, że to właśnie w twoim przypadku ta wróżba z bukietem się sprawdzi... Bo w moim na pewno nie!

— Ani w moim - dorzuciła Poppy.

— Cóż, w moim też nie, mogę was zapewnić — stwierdziła Claire.

— Mhm, jeszcze się przekonamy — mruknęła nieustępliwie Star.

— Właśnie! Przekonajmy się - podchwyciła jej słowa Claire. Spotkajmy się dokładnie za trzy miesiące, na obiedzie. Ja zapraszam! Spotkamy się i opowiemy sobie szczerze, co słychać, czy coś się czasem u którejś z nas nie kroi. Zgoda, dziewczyny?

- Zgoda.

— Zgoda, jesteśmy umówione.

— Ja już się cieszę na ten nasz wspólny babski lunch - powiedziała z uśmiechem Star.

— W jakimś dobrym lokalu, ma się rozumieć — podkreśliła Claire - Ja zapraszam i ja stawiam jako autorka pomysłu.

— Pamiętajcie, od dziś za trzy miesiące — przypomniała całej trójce Poppy.

Nazajutrz po weselu Sally i Chrisa, kiedy państwo młodzi byli już w podróży poślubnej, jadąc na Seszele, wpadła po południu do Claire na pogawędkę i herbatkę siostra jej zmarłego męża, Irene Burbridge.

Zaraz na samym wstępie rozmowy zadała szwagierce dość obcesowe pytanie:

— Skoro wydałaś już Sally za mąż, to co zamierzasz zrobić ze swoim własnym życiem, moja droga?

— Ja? Co zamierzam robić? — Zaskoczona Claire nie bardzo wiedziała, jak sformułować odpowiedź. — No cóż, raczej nic szczególnego, Irene. Nie planuję i nie spodzie wam się żadnych zasadniczych zmian w moim życiu. Wezmę może kilka dodatkowych godzin w szkole. To chyba wszystko, na co mnie w tej chwili stać.

Claire Marshall, nauczycielka z zawodu, pracowała w niepełnym wymiarze godzin w lokalnej szkole dla dzieci specjalnej troski. Podjęła tę pracę wkrótce po śmierci męża, nie po to bynajmniej, żeby zarabiać w ten sposób na swoje utrzymanie, ponieważ John; jako człowiek majętny, w wystarczający sposób zabezpieczył ją i ale po to, żeby nie koncentrować się wyłącznie na własnym cierpieniu i osamotnieniu, a zająć się również problemami innych.

— Parę godzin w szkole i to wszystko, powiadasz. Hmm — zamyśliła się Irene. — Sally się od ciebie wyprowadza, prawda? -

No tak... Ma się rozumieć! Młodzi chcą być na swoim, to chyba oczywiste, nie uważasz?

- Uważam, uważam — przytaknęła Irene, kiwając głową. — Ale ten dom taki duży! — Rozejrzała się po obszernym salonie stylowej edwardiańskiej rezydencji, pozostawionej Claire w spadku przez Johna Marshalla. Trochę chyba za duży, jak dla jednej osoby, moja droga.

— Troszeczkę chyba tak, Irene, ale cóż ja na to mogę poradzić?

— Mogłabyś sobie wziąć lokatora!

— Lokatora? — zdziwiła się Claire.

- A dlaczego nie? Zawsze trochę byś na wynajmie pokoju zarobiła. I byłoby ci chyba raźniej mieszkać w tym rozległym domostwie z kimś, a nie samej jak ten palec. Oczywiście, z kimś zaufanym i na poziomie, nie z jakimś przypadkowym indywiduum z ogłoszenia, Boże broń!

Claire Marshall uśmiechnęła się znacząco i zapytała szwagierkę:

— Czyżbyś przypadkiem miała dla mnie tego zaufanego człowieka?

Irene zarumieniła się lekko i odpowiedziała troszkę za kłopotana:

— No, prawdę mówiąc... Owszem!

— A któż to taki, mogłabym się dowiedzieć? — zainteresowała się Claire.

— To... hmm... kolega Tima.

- Kolega twojego męża?

- No tak. Właściwie współpracownik.

Tim Burbridge, mąż Irene, pracował na kierowniczym stanowisku w lokalnym, brytyjskim przedstawicielstwie firmy, mającej swoją centralę za oceanem, w Stanach Zjednoczonych, a zajmującej się sprzedażą i instalacją urządzeń klimatyzacyjnych.

- Amerykanin?

— Tak, ma być oddelegowany na jakiś czas do Anglii. Rozmawiał z Timem przez telefon. Nie chce mieszkać w żadnym hałaśliwym pensjonacie czy hotelu, zastrzegł, że potrzebuje spokoju i domowych warunków, ale samodzielnego, mieszkania też sobie nie wynajmie, bo jest bez rodzinny, a zresztą nie będzie tu zbyt długo.

Wybredny — wtrąciła Claire, przerywając szwagierce jej długi i skomplikowany wywód.

— Och, nie da się tego ukryć, moja droga - przytaknęła Irene.

I ma trochę nietypowe potrzeby, jak na młodego amerykańskiego praktykanta.

— Ależ to nie jest żaden praktykant, Boże broń! — obruszyła się Irene. Moja droga, ja przecież nigdy bym cię nie namawiała do przyjęcia pod wspólny dach jakiegoś tam niedowarzonego młodzika! To stateczny, dojrzały mężczyzna, już pod czterdziestkę, poważny człowiek, na stanowisku.

- Wysokim?

- No, dosyć. Prawdę mówiąc — nie bez pewnych oporów przyznała się Irene — to jest właściwie zwierzchnik mojego męża.

- Zwierzchnik Tima?

— Mówiąc ściśle to nawet współwłaściciel firmy, która Tima zatrudnia. Wprawdzie tylko jeden z wielu, bo to firma rodzinna, a rodzina liczna i mocno rozgałęziona, ale zawsze...

- Gruba ryba - weszła szwagierce w słowo Claire.

- Ano właśnie! - przytaknęła Irene.

— Czy mam rozumieć, że nasz biedny Tim szuka swemu amerykańskiemu bossowi mieszkania po prostu na służbowe polecenie?

— No, może nie całkiem na polecenie. To była raczej tylko sugestia, delikatna sugestia, a właściwie prośba ze strony tego Amerykanina.

— Tylko, że prośbę szefa lepiej przezornie potraktować jak rozkaz, tak?

— O właśnie - roześmiała się Irene Niemal natychmiast jednak spoważniała. — Wiesz, Claire — zaczęła zwierzać się szwagierce konfidencjonalnym tonem — mój mąż ma ostatnio trochę problemów w pracy. Obroty firmy spadły tu u nas, w Wielkiej Brytanii, lokalna konkurencja zanadto podniosła głowę, amerykańska dyrekcja nie jest zachwycona. Zaczynają przebąkiwać, że trzeba działać ostrzej, że Tim jest za mało ekspansywny Bardzo nam obojgu zależy na tym facecie, rozumiesz!

— Irene, to czemu nie zaproponujecie mu, by zamieszkał w waszym domu - palnęła Claire. — Przecież odkąd dzieciaki się wam ulotniły, Peter na studia, a Louise do pracy za granicę, aż do Japonii...

— Nie wypada nam, moja droga, po prostu nam nie wypada! Szef i podwładny pod jednym dachem? Ktoś mógłby posądzić Tima i tego Amerykanina o jakieś tam ciche powiązania, sekretne konszachty i tak dalej. Niezręczna sytuacja i tyle. Ten człowiek nigdy by się zresztą na taki układ nie zgodził.

— A zgodzi się zamieszkać u mnie?

— Mam nadzieję — wykrztusiła Irene i opuściła pośpiesznie głowę, nie dość szybko jednak, by Claire nie zdążyła zauważyć napływających jej do oczu łez.

Skonfundowana Irene zarumieniła się i sięgnęła do torebki po chusteczkę.

- Tak wam na nim zależy? To naprawdę taka poważna sprawa z tym Amerykaninem - zaczęła wypytywać szwagierkę zatroskana Claire.

Irene przetarła oczy i pokiwała głową.

— Bardzo poważna, moja droga — stwierdziła posępnym tonem. — Szczerze mówiąc, Tim boi się o pracę, obawia się, że jeśli ten facet wyda o nim, o jego operatywności, ekspansywności kiepską opinię, to Amerykanie, tamci bossowie z centrali, zbiorą się na posiedzeniu zarządu i po prostu wyleją go z roboty!

— To znajdzie sobie inną! Jest przecież dobrym fachowcem, ma ogromne doświadczenie.

- I, niestety, pięćdziesiątkę na karku, moja droga. Pięćdziesiątkę -podkreśliła dobitnie Irene: — Dzisiejsi pracodawcy nie przepadają za ludźmi w tym wieku, muszę ci powiedzieć. Wolą nieopierzonych nowicjuszy. Twierdzą, że młodzi ludzie są bardziej dynamiczni, chłonni, otwarci na innowacje i eksperymenty, że szybciej i łatwiej się uczą nowych metod pracy.

— To kompletne bzdury - zaoponowała energicznie Claire. — Przecież człowiek się uczy, rozwija, nabiera nowych umiejętności nie do jakiegoś tam określone go wieku, ale przez cale życie. Tak przynajmniej utrzymuje nowoczesna pedagogika. Ludzkie możliwości są ogromne, niemal niewyczerpane. Nawet możliwości ta kich pokrzywdzonych przez naturę dzieci, jak te, z który mi. ja pracuję. Każdy człowiek ma prawo... Każdy człowiek powinien się rozwijać, doskonalić, stale, nieustannie.

Wszyscy mamy jakieś możliwości rozwojowe, duże możliwości. Trzeba tylko... Trzeba patrzeć w przód, Irene, a nie wstecz, trzeba pokonywać w sobie rutynę, skostnienie, wygodnictwo, ospałość, lenistwo, wewnętrzny bezwład! I to przez całe życie: przed trzydziestką, po trzydziestce, po czterdziestce, po pięćdziesiątce i tak dalej, póki siły pozwalają.

— Piękny program, moja droga! — stwierdziła z uznaniem Irene.

— Prawda?

- Ale trudny! — dodała.

— Chyba tak.

— Piekielnie trudny!

— Ale, jak sama powiedziałaś, piękny. I nieodzowny!

— Tak sądzisz?

Oczywiście!

...